σήμερα ο μήνας έχει
εννιά -παγκόσμια μέρα κατά της διαφθοράς-
// αναρωτιέμαι αν γιορτάζεται σε αυτήν
την χώρα // καλές γιορτές όπως και να
'χει // στολίζονται οι δρόμοι και τα
σπίτια για κάθε ενδεχόμενο // δεν θα σε
απασχολήσω πολύ // θέλω μόνο να σου ευχηθώ
καλές γιορτές // καλό κουράγιο // και να
'χεις πίστη: ο Άγιος Βασίλης θα έρθει
νωρίς φέτος και μάλιστα από την πόρτα
// γιατί τα τζάκια θα καίνε μόνιμα // που
να βρούμε λεφτά να βάλουμε πετρέλαιο.
έκλεισα την τηλεόραση
// που μίλαγε για την Ευρώπη (των δεν ξέρω
πια πόσων) // και άρχισα να πηγαινοέρχομαι
στο πατρικό μου // στολισμένες κάρτες
// χριστουγεννιάτικο δέντρο // μελομακάρονα
στο τραπέζι // έφαγα ένα // μια παρόρμηση
με οδήγησε στο υπόγειο του σπιτιού //
όπου έτυχε να βρω ένα παλιό βιβλιαράκι
-χωράει μέσα σε μια παλάμη- // παραπεταμένο
μέσα σε μια κούτα με πράγματα που ποτέ
δεν θα ξαναστολίσω // ένα μικρό ποίημα
γραμμένο σε 35 γλώσσες // μου το 'χε φέρει
ο αδερφός μου από Βουλγαρία // πριν πολλά
χρόνια // και το καταθέτω σε μια 'πειραγμένη'
μετάφραση // για να αντισταθμίσω την
έλλειψη πολυτονικού στην σήμερον εποχήν
(αχ βρε Άδωνι, του Αδώνιδος - ώ, Αδών μου
- πως θα γίνει να φέρουμε πίσω την οξεία
και την περισπωμένη πέρα από τις ταμπέλες
στο Υπουργείον;)
Αφιερωμένο στην
χριστουγεννιάτικη ληστεία που έρχεται
– και σε αυτές που θα ακολουθήσουν
αμέσως μετά.
“Ω,
νά - ανασαίνω // δουλεύω, υπάρχω // το στίχο
σμιλεύω // (κατά πως μπορέσω)
Στα μάτια αγριάδα
// και φάτσα με φάτσα // ζωή σε κοιτάζω
// και συ με κοιτάζεις.
Παλεύω, κρατιέμαι
// μαζί σου χτυπιέμαι.
Ζωή – στα μαχαίρια
// μαζί σου – μα όχι! // κανείς μην νομίσει
// πως σου 'χω και μίσος.
Καθόλου, καθόλου! //
κι αν ίσως πεθάνω // ζωή – που με χέρια
// βαρειά – ατσαλένια
χτυπάς με // εγώ πάντα
– εσέ θ'αγαπάω, εσέ θ'αγαπάω!
Ας πούμε – πως τώρα
// θηλιά μου περνάνε // σκοινιού // και
ρωτάνε:
“τι
λές, θες μιαν ώρα – ακόμη να ζήσεις;”
// εγώ θα σκληρίσω:
Αμέσως, αμέσως! //
Εμπρός // την θηλιά μου // κακούργοι να
βγάλτε!
Ζωή – ναι για σένα
// θα τα 'κανα όλα // Ψηλά θα πετούσα // για
να δοκιμάσω // μηχάνημα νέο.
Θέ να 'μπαινα μόνος
// εγώ σε ρουκέτα // να βρώ // θα πετούσα
στο χάος, στο χάος.
// τον πιο μακρυσμένο // πλανήτη // τ'απείρου.
Και όμως – θα νιώθω
// και πάλι ένα χάδι // σα βλέπω ανώθεν //
γαλάζια μια λάμψη.
Και όμως – θα νιώθω
// σαν ήμερο χάδι // ακόμα πως είμαι // πως
ζω και υπάρχω.
Μα τώρα – ας πούμε
// μου παίρνετε – πόσα; // να, ένα σπειράκι
// της πίστης μου όλης,
Θα ούρλιαζα τότες
// με ούρλιασμα πόνου // ωσά λαβωμένο //
στο στήθος αγρίμι.
Τι τάχα – θα μείνει
// από μένανε τότε // μετά την ληστεία;
Θα μείνω πια τότες
// φτωχός σα ζητιάνος // μετά την ληστεία
// θα είμαι μια νούλα.
Θα θέλατε – ίσως //
και να μου σκοτώστε // την πίστη που έχω
// για όμορφες μέρες;
την πίστη πως θα'
ρθει // ζωή πιο ωραία // ζωή πιο γεμάτη;
Με τι θα χτυπήσετε;
// Θα ρίξετε μολύβι; // Ποτέ!! // δεν μπορείτε!
// οι σφαίρες δεν κάνουν
Σε θώρακα είναι // η
ζωή φυλαγμένη // και σφαίρα γι' αυτήνε
δεν βρέθηκε ακόμη,
δεν βρέθηκε ακόμη!”
Νικολά Βαπτσάροφ
(1909-1942)
Υ.Γ. Καλά χριστούγεννα
και σε σένα, φανταστικέ Άγιε Βασίλη- το
δώρο που μου έφερες -από νωρίς- φέτος
ήταν απίστευτο! Μιλάμε, δεν υπάρχεις!
Θέλω να σου στείλω και γω με την σειρά
μου μακαρόνια, έμαθα πως σ'αρέσουν.
No comments:
Post a Comment