Friday, December 09, 2011

(σου εύχομαι να 'χεις) Πίστη


σήμερα ο μήνας έχει εννιά -παγκόσμια μέρα κατά της διαφθοράς- // αναρωτιέμαι αν γιορτάζεται σε αυτήν την χώρα // καλές γιορτές όπως και να 'χει // στολίζονται οι δρόμοι και τα σπίτια για κάθε ενδεχόμενο // δεν θα σε απασχολήσω πολύ // θέλω μόνο να σου ευχηθώ καλές γιορτές // καλό κουράγιο // και να 'χεις πίστη: ο Άγιος Βασίλης θα έρθει νωρίς φέτος και μάλιστα από την πόρτα // γιατί τα τζάκια θα καίνε μόνιμα // που να βρούμε λεφτά να βάλουμε πετρέλαιο.

έκλεισα την τηλεόραση // που μίλαγε για την Ευρώπη (των δεν ξέρω πια πόσων) // και άρχισα να πηγαινοέρχομαι στο πατρικό μου // στολισμένες κάρτες // χριστουγεννιάτικο δέντρο // μελομακάρονα στο τραπέζι // έφαγα ένα // μια παρόρμηση με οδήγησε στο υπόγειο του σπιτιού // όπου έτυχε να βρω ένα παλιό βιβλιαράκι -χωράει μέσα σε μια παλάμη- // παραπεταμένο μέσα σε μια κούτα με πράγματα που ποτέ δεν θα ξαναστολίσω // ένα μικρό ποίημα γραμμένο σε 35 γλώσσες // μου το 'χε φέρει ο αδερφός μου από Βουλγαρία // πριν πολλά χρόνια // και το καταθέτω σε μια 'πειραγμένη' μετάφραση // για να αντισταθμίσω την έλλειψη πολυτονικού στην σήμερον εποχήν (αχ βρε Άδωνι, του Αδώνιδος - ώ, Αδών μου - πως θα γίνει να φέρουμε πίσω την οξεία και την περισπωμένη πέρα από τις ταμπέλες στο Υπουργείον;)

Αφιερωμένο στην χριστουγεννιάτικη ληστεία που έρχεται – και σε αυτές που θα ακολουθήσουν αμέσως μετά.

“Ω, νά - ανασαίνω // δουλεύω, υπάρχω // το στίχο σμιλεύω // (κατά πως μπορέσω)
Στα μάτια αγριάδα // και φάτσα με φάτσα // ζωή σε κοιτάζω // και συ με κοιτάζεις.
Παλεύω, κρατιέμαι // μαζί σου χτυπιέμαι.

Ζωή – στα μαχαίρια // μαζί σου – μα όχι! // κανείς μην νομίσει // πως σου 'χω και μίσος.
Καθόλου, καθόλου! // κι αν ίσως πεθάνω // ζωή – που με χέρια // βαρειά – ατσαλένια
χτυπάς με // εγώ πάντα – εσέ θ'αγαπάω, εσέ θ'αγαπάω!

Ας πούμε – πως τώρα // θηλιά μου περνάνε // σκοινιού // και ρωτάνε:
“τι λές, θες μιαν ώρα – ακόμη να ζήσεις;” // εγώ θα σκληρίσω:
Αμέσως, αμέσως! // Εμπρός // την θηλιά μου // κακούργοι να βγάλτε!

Ζωή – ναι για σένα // θα τα 'κανα όλα // Ψηλά θα πετούσα // για να δοκιμάσω // μηχάνημα νέο.
Θέ να 'μπαινα μόνος // εγώ σε ρουκέτα // να βρώ // θα πετούσα
στο χάος, στο χάος. // τον πιο μακρυσμένο // πλανήτη // τ'απείρου.

Και όμως – θα νιώθω // και πάλι ένα χάδι // σα βλέπω ανώθεν // γαλάζια μια λάμψη.
Και όμως – θα νιώθω // σαν ήμερο χάδι // ακόμα πως είμαι // πως ζω και υπάρχω.

Μα τώρα – ας πούμε // μου παίρνετε – πόσα; // να, ένα σπειράκι // της πίστης μου όλης,
Θα ούρλιαζα τότες // με ούρλιασμα πόνου // ωσά λαβωμένο // στο στήθος αγρίμι.

Τι τάχα – θα μείνει // από μένανε τότε // μετά την ληστεία;
Θα μείνω πια τότες // φτωχός σα ζητιάνος // μετά την ληστεία // θα είμαι μια νούλα.

Θα θέλατε – ίσως // και να μου σκοτώστε // την πίστη που έχω // για όμορφες μέρες;
την πίστη πως θα' ρθει // ζωή πιο ωραία // ζωή πιο γεμάτη;

Με τι θα χτυπήσετε; // Θα ρίξετε μολύβι; // Ποτέ!! // δεν μπορείτε! // οι σφαίρες δεν κάνουν
Σε θώρακα είναι // η ζωή φυλαγμένη // και σφαίρα γι' αυτήνε
δεν βρέθηκε ακόμη, δεν βρέθηκε ακόμη!”
Νικολά Βαπτσάροφ (1909-1942)

Υ.Γ. Καλά χριστούγεννα και σε σένα, φανταστικέ Άγιε Βασίλη- το δώρο που μου έφερες -από νωρίς- φέτος ήταν απίστευτο! Μιλάμε, δεν υπάρχεις! Θέλω να σου στείλω και γω με την σειρά μου μακαρόνια, έμαθα πως σ'αρέσουν.

No comments:

Post a Comment