Φουρτούνα και μύθος

Τρίτη και τρεις // σκόρπιες σκέψεις όλες για σένα // πανσέληνος απόψε // Κλωθώ, Λάχεσις και Άτροπος // πάντα τρεις-τρεις // σ’ακολουθούν άνθρωπε, οι θεές Μοίρες // ήρθε ο Ιούλιος // κι ακόμα δεν πήρες χαμπάρι ότι πέρασε ο Ιούνης.

Ιστορία πρώτη // μάλλον το καλοκαίρι ο χρόνος κυλάει γρηγορότερα // όχι οτί έχει σημασία // χρειάστηκε λέει να εμβολιάσουμε άλλο ένα δευτερόλεπτο στην αλλαγή του μήνα που πέρασε // μια χάι τεκ διόρθωση που εφαρμόζει αυτός ο πολιτισμός από το 1972 // για να συντονιστούμε με την κοσμική αρμονία του σύμπαντος > και να μην είμαστε ζώα // κάπως έτσι άλλωστε προσθέτουμε κάθε τέσσερα χρόνια // τα περίφημα δίσεκτα // μιά έξτρα ημέρα στον Φεβρουάριο // για να μην πηγαίνει κατα διαόλου το ημερολόγιο του γρηγοριανοπίθηκου // και μετά δεν θα σου βγαίνει ούτε αστεράκι στα ζώδια // τα ορθόδρομα και τα ανάδρομα // τώρα για τα αμφίδρομα > δεν γνωρίζω.

Ενώ η Κλωθώ ξετυλίγει το κουβάρι της // το νήμα της ζωής που γνέθει // κάνει κύκλους γύρω απ’το φεγγάρι // και προσγειώνεται πάνω σε μια σκεπή εργοστασίου παραγωγής μποζονίων // σε μια αδιάφορη ευρωπαϊκή χώρα > Κοιτάζει ψηλά // προς τον Υδροχόο // χαμογελά και ψιθυρίζει: “η γη ανθίζει // και γεννά.”

Ιστορία δεύτερη // στα πεζοδρόμια // συναντιόνται καθημερινά τρομαγμένα βλέμματα // με άκρα φυσικότητα και με περίσιο ενδιαφέρον διά ανάλυση > ανταλλάζουν ποτισμένους φόβους σε μορφή ερωτήσεων και αναστεναγμών // ανθρώπινη φύση, φυσικά // ο φόβος // και όχι πια για τις κατσαρίδες, τα μεγαλύτερα ζώα και ανθρωποειδή, ή το σκοτάδι μέσα στην ντουλάπα // μα για αυτό που έρχεται αύριο // την αναπόφευκτα αβέβαιη // εξασφάλιση της τροφής και της στέγης // ο φόβος του βιοπορισμού // “τι θα φάμε αύριο? // θα φάμε όπως τρώγαμε χθες? // μπορεί η οικογένεια να την κάνει μπάλα την κοιλιά? ή θα πρέπει να τρώμε ένας ένας και ανά διήμερο, για να μην σωθούν τα φασόλια? // και το νοίκι? το νοίκι πως θα το εξασφαλίσουμε?” // ω, και τι ευκολία σε καπιταλισμό να πνίξεις τον φόβο // με χίλια σήριαλ, χίλια υπερθεάματα // με ποτά και με τσιγάρα > σε συνθήκες κρίσης // καταναλώνουμε πάντα περισσότερο.

Κατά τον Ξενοκράτη // η Λάχεσις ενυπάρχει στην φαντασία // είναι η θεότητα που ο καθένας μπορεί να στοχαστεί // και να περιμένει κάτι από αυτή > Κατά τον Κοέλιο, όταν επιθυμείς κάτι πάρα πολύ, όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να το αποκτήσεις // για την Λάχεσι θα μίλαγε // υπακούοντας επιθυμίες θα βρέθηκε και το μποζόνιο στο σερν // και η χρυσαυγή στο κυνοβούλιο // όχι ότι έχει σημασία // καλή μου, απλή μου, ανθρώπινη περιέργεια // που ίσως το σύμπαν μια μέρα σου αποδείξει // ποίο είναι το ζώδιον // το σπονδυλωτό, το θηλαστικό // που του αρέσκεται στο να φοβάται // να ελπίζει // και να περιμένει την ελευθερία να πέσει απ'το ταβάνι.

Την ίδια στιγμή, πέρα απ’την λογική // σε μια σκοτεινή διάσταση πάνω από την τέταρτη // όπου η Λάχεσις ζυγίζει και τυλίγει // ζυγίζει και τυλίγει // μετράει δίπλα σου // σε αστρικά εκατοστά // την συμπεριφορά // το διάβα σου // κάθε στιγμή που περιφέρεσαι στον τρισδιάστατο χώρο.

Ιστορία τρίτη // σε ένα δρόμο ένα βράδυ // ανάμεσα μας // κάποιος πεισματάρης φώναξε // “αυτό που είμαι και πιστεύω // δεν υπάρχει ως κόμμα να το ψηφίσω // να κυβερνήσει το νησί αυτό // την χώρα μου // να μου δίνει δουλειά > για να παίρνω τροφή // κι έχω τρία παιδιά // να χαζεύω στην πόλη και να χαμογελώ στους γύρω μου // να μην φοβάμαι κανέναν και τίποτα // και σε δεύτερο χρόνο να μπορώ να θωρώ // ένα ωραίο τοπίο, μα είναι θαύμα η γη // και για αυτήν είμαι εδώ, να την υπηρετώ // να την σκάβω, να την ποτίζω // να δημιουργώ // να παράγω // και να είμαι πολίτης σε ένα τόπο ιερό // με αγάπη, με πίστη, σεβασμό και ψυχή // και προς πάσα κατεύθυνση // να το φωνάξω δυνατά // να διορθώσω το πιθανό μέλλον // που με κρατάει πίσω.”

Τότε κάποιος τρομαγμένος // τον πυροβόλησε από την απέναντι ταράτσα // Έτσι απρόσμενη // και χωρίς τρόπους // η Άτροπος // με το αμετάκλητο ψαλίδι της // ο μεγαλύτερος φόβος // που ανάγκασε το ζώο // πολλάκις στο παρελθόν // να τείνει ξανά // προς την ελευθερία // και σήμερα στους δρόμους // σε κάθε δρόμο του κόσμου // οι πεισματάρικες φωνές γίνονται περισσότερες // και το πείσμα // ως πεπρωμένο της εξέλιξης του ζωδίου > φυγείν αδύνατον.